Hoe oud is het licht,
hoe groot is de zon
hoe jong is de wereld
vanaf alles begon?
Hoe hoog is de ruimte
het onnoemelijk heelal
ons begrip over hemel
hoeveel is het sterrental?
Hoe klein zijn wij in ’t universum
veel minder nog dan een ion.
En toch denken wij te weten
hoe ooit het leven begon.
Er zijn levenswegen
die gesierd worden
met bloemen,
bomen, en planten,
anderen lopen door dor zand
met cactussen
en tussen distels door.
Sommige levenswegen
worden zo smal,
dat je er
met geen voertuig
meer door kunt.
Dan heb je
nog een zware voettocht
voor de boeg.
Zolang ik weet
dat ik ben
weet ik
dat anderen zijn
zolang wij weten
dat wij
gezamenlijk zijn
weten wij
dat wij
in wezen
allen
één kunnen zijn.
Slechts windvanen geven aan
hoe de wegen zullen lopen
waar geen richting is bepaald
wij verloren dwalend gaan
als blinden met de ogen open
onverwacht voor een afgrond staan.
Meegezogen als bladeren in storm
van houvast en veiligheid ontdaan
willoos steeds verder gedreven
zonder zekerheid of eigen norm
ook maar even stil blijven staan
bij de vraag; “Is dit werkelijk leven?”
Loop achter de voetstap
van mijn verleden
draag de lasten
van toen in het heden
en mijn zorgen
wil ik dragen
naar de toekomst.
Mijn jeugd herinneren
als warme dagen
die mijn last verlichten
draagbaar het heden
tot onbezorgd zingen
over de toekomst
waarover ik wil dichten.
Geef mij zicht tot aan de einder
over vlakte ruim en licht
tot waar de zon haar schijnsel
naar verre horizon richt
daar wil ik zwerven over paden
door bossen en over veld
onder een azuren blauwe hemel
door geen zorg gekweld
zover het oog reikt zal ik trekken
onder de helder stralende zon
want achter gindse einder
ligt weer een nieuwe horizon.
Een hechte band tussen mensen
is niet meer dan een spinrag
tussen twee dunne twijgjes
in een storm.
Het is de flexibiliteit
die de kracht
en de levensduur
ervan bepaalt.
Hoe lang nog is de hoop
die mij aan het aardse bindt
mijn geest doet leven
verwachting dat betere tijden
dit stoffelijke vervangen
ik kan er soms naar verlangen
maar wil de breuk vermijden
dat ’t lichaam zielloos wordt
in mijn onwetendheid
blijf ik zoeken in dagen
die de jaren vormen
van het vorderen
en uitzien naar de eeuwigheid.
