Scherpe scharen trekken diepe voren
in ruwe brakke grond als lange verse
wonden waarin onderste naar boven komt
en vogels als zwarte schimmen landen met
scherpe klauwen en rijten met kromme
snavels laatste leven uit de wond.
Als wonden zich weer sluiten tot glad en
effen vlak waar gevoel en leven stromen
in nieuw toegedekt verzorgd geheel
en schimmen zijn vertrokken, zangvogels
weer zingen gaan, zal waar eens pijn van
wonden voelde, een zee van bloemen staan.