Takken van mijn boom gerukt
liggen verspreid op het tuinpad.
In bossen vleien gouden bladeren
zich rottend op de bodem.
In water zakt de lelie
terug naar ’t stinkend drab.
Over groene velden
kwijnen laatste bloemen.
En op gouden stranden
liggen lege schelpen
van oesters die wij hebben gegeten
tussen wrakhout van onze zekerheid.
Stenen worden gestapeld
gemetseld tot een muur
om ons te beschermen
tegen kou en wind
de muren worden omgeworpen
met de stenen wordt gegooid
wij staan weerloos in de wind
en deppen onze wonden
geen hart bevat de warmte
om muren te beschermen
in omzien naar elkaar.
Toen U van aarde was vertrokken Heer
en wij voelden ons verlaten en verweesd
keek U vanuit Uw hemel op ons neer
zag hoe wij angstig waren en bevreesd
Hoe wij als schapen dreigden af te dolen
van een kudde slechts door eendracht sterk
U zag de wolven komen uit hun holen
als gevaarlijke bedreiging voor Uw werk.
Maar aan Uw macht zal nooit een einde komen
al briest de vijand als een leeuw in ‘t rond
ook al zal hij van een overwinning dromen
reeds aan ’t kruis hebt U hem dodelijk verwond.
Ook al zijt U hier op aard nooit meer geweest
U wilt leidsman wezen door hulp van Uw Geest.
