Universum


Schimmig lijkt de wereld in een witte nevel
Onzichtbaar bijna iedere boom of plant
Een bries strijkt door kruinen met zachte prevel
En golvend gaat ‘n wade over ’t wijde land

Maneschijn bedekt de wereld als met zirkoon
Beschijnt bedauwde takken als van kristal
En tekent aan hemelkoepel een boog als icoon
Boven alles stralen sterren in ’t groot heelal

Wat is dan nog een mens in zo’n universum
Een stofje verloren in de aardse mist
Niet zo hij denkt, een grootheid, een unicum,
Hij is verdwenen nog voor hij het zelf wist.

Geef een reactie Je eerlijke mening wordt zeer op prijs gesteld

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.