Laat als kiemen uit de aarde
mijn woorden wassen in de lucht
en samen tot één oogst gevormd
niet voor storm of regen zijn beducht.
Laat als akkers vol rijpend graan
mijn gedichten worden geoogst
mijn gedachten niet verloren gaan
niet van inhoud worden berooft.
Laat mijn woorden voedend graan
een spijze voor het innerlijk zijn
dat voor ieder aan begin zal staan
van vrede en leven zonder pijn.
Zou ik alles beter gedaan hebben
dan ik heb gedaan?
Ik weet niet hoe ik het dan
gedaan zou hebben en
of ik daarmee tevreden was.
Kortom.
Is de spijt en berouw
die ik nu soms voel
gerechtvaardigd?
Of moet ik alleen
in dank aanvaarden
dat ik geen grotere puinhoop
rondom mij heb gemaakt.
Geen wonder deze morgen
’t was gewoon een nieuwe dag
vergeten zijn weer de zorgen
we beginnen met een frisse lach
gisteren is het verleden
iets wat lang weer achter ons ligt
nu in het moment van heden
het oog al weer op morgen gericht
morgen weer gewekt door ’t licht
draait ’t leven perpetuum mobile
op dagelijkse eentonigheid gericht
in het gewoon profiel
en als ’s ochtends ’t licht niet rijst
de dag niet voldoet aan patroon
de tijd naar volgende dag niet verwijst
is dan de morgen nog zo gewoon?
Al zijn dagen kort
nachten zo erg lang
tijden worden koud
de zon verwijdert
leven gaat zijn loop
tijd verandert niet
en wachten duurt lang
op kleine verandering
de pijn blijft het sterkst
geluk blijft zo het is
en vrolijk wil ik leven
ondanks gering gemis
Langzaam daalt het duister
Over het pad waar ik loop
En de plassen voor mijn voeten
Zwellen aan tot meren
Verbonden door steeds
Wilder stromende beken of rivieren
Gevoed door watervallen vanaf mijn rug
En door de bomen
Loeit de storm langs mijn hoofd
Terwijl felle bliksemschichten
Af en toe de wolken verlichten
Tot uiteindelijk de grauwheid breekt
En een flauwe waterige zon
Mijn pad vaag gaat beschijnen
Niet eeuwig duurt het feest
dat ik op aarde zou wensen
draag nog de stof
van velours en zwart satijn
de pijnen
zie nog de ellende die er is
en hoor het bitter klagen
kom leid mij voort
tot aan die diepe kloven
daar waar die brug nog is
waarover ik niet
de last kan dragen
van het lijden
snijd het dan af
ik zal niet klagen
maar wachten op jou
daar aan die overkant
om jou
dan naar die tuin
van eeuwig feest te dragen.
Je laat op winterdag zelfs bloemen bloeien
in klank van je stem en warmte uit je hart
met je oogopslag die alle treurnis tart
band van vertrouwen en liefde doet groeien.
Met geur van roos en jasmijn ben je omringd
je bent als een vogel in blauwe lucht
een zwaluw zo’n schoonheid met zwevende vlucht
droom die zich iedere nacht aan mij opdringt.
Maar heel ver ben je verwijderd van mijn hart
slechts jouw beeltenis is in mijn brein gegrifd
bewaard als kleinood uit verleden jaren.
Nu denk ik weer aan jou en voel diepe smart
zet nu mijn gedachten aan jou hier op schrift
wil al mijn herinneringen bewaren.
Ooit zal de zee eens rimpelloos deinen
branding stil zijn aan vlakke kust
als aan de horizon de laatst stralen schijnen
zonlicht langzaam aan de einder blust
dan spiegelen sterren en maan
op ‘t vlakke water in donkere nacht
zal ik daar aan de zilveren stranden staan
terwijl ik op de veerman wacht.
Hij voert mij naar het gouden strand
waar nooit de zon ter kim zal dalen
en neemt mij mee aan Zijn hand
waar eeuwige zon in de glazen zee zal stralen.
Waar wolken treuren
in egale grauwheid
huilend tranen storten
als een lijdend
somber verdriet
troosteloos de einder
tot vaagheid verschiet
en de wereld
zoekt naar warmte
straalt toch licht
van de zon
in kleurrijke bogen
op donker verleden
hoop voor toekomst.
Dit zijn de dagen
De dagen die ik bewaar
Dagen van blauwe lucht
En zonneschijn
Dagen die ik opsla
En op regendagen uitsprei
Dagen die onvervangbaar zijn
Dagen die ik meedraag
Onder een paraplu
En opsla in mijn hart
Om in sombere tijden
Door mijn ogen
Uit te schijnen.
Dikwijls is een mens
De eenzaamheid zo moe
Als hij loopt over de lange weg
In de sleur van elke dag
Tussen de massa
Op zoek naar zichzelf
Zonder enige herkenning
Nu weer overspoeld door ’t water
Dan dorstend door felle zon
De weg blijft eenzaam
Ondanks de massa
Maar loopt nooit dood.
Laat mij Heer ’t verdriet niet proeven
van het sterven die mij lief zijn
ook al weet ik dat zij zullen toeven
in Uw hemels feestfestijn
geef mij, als dit mag gebeuren
troost om steeds weer door te gaan
wil mij dan elke keer opbeuren
door Uw woord dat ik blijf staan
U zult immers alle leed verzachten
van Uw kinderen die vragen
en het heil van U verwachten
wilt U alle pijnen dragen
Uw woord hebt U ons geven
dat wij hen weer zullen ontmoeten
die wij verliezen in dit leven
in Uw hemel weer mogen begroeten.
Waar zal het hart in late herfst zich keren
omgeven door het dor kleurloos kale hout
een hemel bewolkt grauw somber en koud
geen plek waar nog warmte is te creëren
huilen van de wind door troostloze bomen
de velden leeg en dor zelfs mistige horizon
in mijn brein slechts verlangen naar de zon
wanneer zal ooit het nieuwe leven komen
maar in mijn hart vonkt stil het hopend vuur
dat straks na rusttijd onder witte deken
kiemkracht en herleving van nieuwe natuur
tot explosie komt als de kou is geweken
dan toont de wereld heel haar levenskracht
in nieuw voorjaar vol bloei en bloemenpracht.
Met woorden wil ik gedachten schilderen
peinzend op mijn eigen stille plek
uren wachtend op dat ene moment
dat ik weet wat ik zal schrijven
turen naar leven om me heen
luisteren naar inspirerende geluiden
in een stil genieten van vrede en rust
zien hoe de zon achter de kim komt reizen
heel de horizon zet in vuur en vlam
zijn stralen over de nevels uitstrekt
en de dauw als parels op de velden kleurt
zang van vogels na duister van de nacht
mijn handen vouwend in diepe eerbied
geen mens die een schepping zo bedacht.
Ik verlang naar een land
van vele dromen altijd groen
en vogels zingen in bomen
onder zon en blauwe luchten
steeds vrede en geen mens
ooit hoeft te vluchten
daar zullen we elkaar weer vinden
wandelend tussen bloemenpracht
genieten van liefde en geluk
heldere fonteinen beschenen door zon
met regenbogen vol kleuren
en als we daar ooit komen
badend in warmte en licht
ieder dromend eigen dromen
geef me dan jouw hand
dat ik je mag leiden
door dat dromenland.
