Er klinkt muziek, hoe kan het dat je treurt,
Laat niet die tranen uit je ogen stromen,
Verdriet dat woedt en raakt je hart, verscheurt
Geluk en vreugd waardoor de klank der dromen
Stilzwijgt en dus geen mens geluk meer vindt
In vrolijkheid noch lach, noch lust te leven,
En negatief slechts zich aan duister bindt
Geen licht ter hulp aan vriend of vijand geven.
Je oren zijn verdoofd, van vreugd verstoken.
Ach, open toch voor bloemenpracht je ogen
De schoonheid veler kleuren hier ontloken
Geluid der vogels ligt in jouw vermogen
Genietend aardse schoon zo puur gegeven
Wie zal al jam’rend klagend gaan door ’t leven.
Mooi hoor, maar mijn kritische blik valt meteen op ” je oren zijn verdooft” en het is toch echt wel “verdoofd”.
Inderdaad Irene, je hebt dezelfde kritische ogen als Lucia Shilder. Hebt het inmiddels gecorriseerd. Toch bedankt.