Dat eerste bosje rozen


In ritme van seconden
zal mijn hartslag hoorbaar slaan
net als toen we elkaar vonden
zal ik ook nu weer voor jou staan.

Met blosjes op mijn wangen
en tranen in mijn oog
tracht ik de rede op te vangen
wat jou voor mij bewoog.

’t Was niet mijn schone aanschijn
mijn gestalte als een atleet
volgens mij moest ’t wel zijn
’t bossie rozen dat ‘t ‘m deed.