Dag: 29 juli 2016

Een woord zet aan tot gedachte
opent dikwijls een wereld
voor nieuw standpunt en inzicht
maar begint meestal zelf
met een vernieuwde gedachte.

Stille wegen zijn mij niet onbekend
wegen waar geen mensen spreken
ergens zomaar door veld en beemd
geen geluiden de stilte doorbreken
roep van duif of koekoek is er vreemd
alsof je geheel alleen ter wereld bent.

Stille wegen zijn mij niet onbekend
wegen waar haast geen mensen komen
een enkeling passeert met stil negeren
laat ieders eigen waarde en dromen
niemand wil ik daardoor bezeren
aan onzichtbaarheid raak je gewend.

Vele stille wegen zijn dikwijls onbekend
langs die wegen wil men niet spreken
over druk en zorg en dagelijks verdriet
en kan volharding en wilskracht breken
als men elkaar bij passeren niet ziet.
Aan deze wegen raakt geen mens gewend.

Als we de wijsheid zoeken,
bevinden we ons op een moeilijke weg.
Pas als we ons voor de wijsheid openstellen,
verliezen we onze eigen onwijsheden.

Hoe zullen golven
deinend naar toekomst
onregelmatig stromend
verder dan ons zicht

of in regelmatige getijden
schelpen spoelen
naar ons toe of van ons af
op de blanco stranden
van ongeletterd papier.

Hoe oud de wereld
zij draait steeds door
dagen blijven drijven
in gedachten aan nieuwe tijd
en toekomst die wacht.

De tijden geven aan
in het kleurrijk weten
als herfst met kou en storm
de zekerheid wil bieden
dat ‘t leven bloeien zal.

Wij leven bij de dagen
van blijdschap of verdriet
stellen vele vragen
maar verder zien wij niet
de toekomst

zal niet anders wezen.

Niet de dag die mij overvalt
of nacht die mij op doet schrikken
de stem die harder schalt
dan schalmeien.

De schaduw die mij
van achter muren bespringt
een lichtflits van de bliksem
stormwind door bomen.

Maar onzichtbaar vibrerend
stromend gevoel van onmacht
onderhuids dreigend
geeft mij werkelijke angst.

Vraag mij af waarheen
mijn wegen leiden
in een wereld door woorden
gebouwd in luchtledig
gehoor van universum

zijn het stenen
of meteorieten
die woorden verstommen
tot klankloze echo’s
als waardeloze golven
de kosmos vullen

zijn het misschien gevoelens
die vasthoudend
in waarde van liefde
de dampkring
ver overschrijden.

Over lange paden
van tijd en ruimte
gaan gedachten
van korte duur
kortstondig wezen

onopgeloste problemen
die het eind niet halen
zijpaden niet weerstaan
maar op eigen wegen
weerbarstig verder gaan.

Wat houdt het peinzen in
wordt mijn herinnering vager
duren dagen langer dan voorheen
of gaat de tijd trager
zijn het mijn gedachten
die sleten met de jaren
zodra ik wil trachten
mijn jeugd bijeen te garen

hoe vul ik thans mijn tijd
met dromen uit verleden
en gaat mijn vermoeide tred
steeds trager in het heden
maar recht ik nog mijn rug
nog een toekomst in te treden
waarvan niemand ooit
mij weerhouden kan.

Als ik geen naam had
wie zou weten dat ik ben
of mij ooit missen
alsof ik geen lichaam heb
een onbeduidend wezen
een ding dat nergens hoort

maar ik heb een naam gekregen
en ieder weet dat ik ben
mijn naam is in mijn leven
zorg dat ik verantwoording ken.

De meest bekende spreuk
over schapen is;
“Als er één schaap
over de dam is,
volgt ook de rest.”

De realiteit over schapen is;
“Als alle schapen
door de dam gaan,
gaat minimaal één
de andere kant op.”

Over “verschil van mening”
kan men úren discussiëren.
Wat jammer, ……..
men had die tijd toch
veel beter kunnen gebruiken
om over dingen te spreken
waar men ‘t wél over eens is ?