Als ik de tikken tel
die tijd mij stelt
door ruimte omgeven
tot een horizon
waar achter het leven
de tijd verdwijnt
dan sterft het getal
van flitsende seconde
dat enkel wezen zal
een stofje in ’t heelal
een lichtflits slechts
een wonde
uit een strijd
reeds lang gestreden.
De levensweg is als deelname aan het verkeer
Aan het eind van een “bomvolle” snelweg,
wordt je stuurmanskunst beoordeeld
naar het aantal deuken en krassen
die je hebt veroorzaakt.
Zowel aan je eigen voertuig,
als aan dat van anderen.
Als de levensverwachting
parallel loopt
aan het kapitaal dat men bezit,
is die verwachting
voor -minstens- 85%
van de mensheid zeer kort.
Schilderij; Hans Versfelt
Het land heb ik gezien in stralend licht
de zee aan ’t vlakke strand in rustig deinen
en achter duin het weidse vergezicht,
waar bomen boerenerven recht omlijnen
in voorjaar, zomer, soms ook herfst, de weiden
met veel en kleur’ge bloemen zijn getooid
langs luchten wolk en zon om voorrang strijden
en hemelwater over weiden wordt gestrooid.
Ik heb het land gezien bij ijz’ge koude
het treurig bruin bevroren doodse veld
dat stil om ‘t bruisend zomerleven rouwde
ik zag de zee bij storm en ruw geweld.
Was zonneschijn de een’ge kant van ’t leven,
de ware aard is door de natuur geschreven.
De dag waarop ik leef
is niet belangrijker
dan de dagen waarop ik geleefd heb
of waarop ik nog zal leven.
Het belangrijkste
van al mijn levensdagen
is de manier waarop
ik geleefd heb.
Of dat nu gisteren,
vandaag of morgen is.
Het antwoord op de vraag
wat morgen zal gebeuren
wordt niet gehoord
in taal van vandaag
veeleer wat gisteren is geweest
klinkt heden nog in oren
als muziek wat toekomst brengt
en “’t nu” is het luchtledige.
Voor mij is leven de zee
uren, dagen zijn golven
moment is de branding
gedreven door wind
deining draagt schepen
op vaste of wisselvallige koers
over einder naar landen
van ongewisse toekomst
wolken zien tot over horizon
reeds van ver komen en gaan
rijzen en dalen van golven,
nieuw leven, ‘t aards bestaan.
Wegen zijn de lijnen
waarlangs leven gaat
’t zij krom of recht
aan de kim verdwijnen.
Volgend het verticaal
oppervlak der aarde
al gaat het over
berg en door dal
zonder zekerheid
waar ’t eindigen zal.
Geen lijn loopt evenwijdig
aan verwachtingen gesteld
dikwijls aan onze hoop strijdig,
niet in vriendschap
maar met geweld.
Zolang reeds
duurt mijn reis
en in lange tijd
heb ik sporen getrokken
ver ben ik gegaan
maar kwam toch
steeds op het zelfde punt
maar na vele jaren
weet ik nog niet
waar ik ben.
Al komt het mij
heel bekend voor.
Met beide ogen
keek ik in één richting
en zag alles wat ik gezien had
ik verlangde het nieuwe
toen draaide ik me om
keek weer voor me uit
en een nieuwe wereld
opende zich voor mij
ik keek slechts naar
het verleden
en stond met m’n rug
naar de toekomst.
Om angst en pijn te tonen
is meer moed nodig
dan verslaan van een leeuw
om echte liefde te tonen
dikwijls meer moed dan David
toen hij Goliath versloeg.
Wat ik kwijt wil vertrouw ik het papier
zwijgend absorbeert het mijn woorden
haar witte maagdelijkheid verdwijnt
tussen regels verschijnen akkoorden
wat ik niet heb geschreven blijft gedachte
wat inhoud geeft is het gevoel
over begrip en wil ben ik niet bij machte
uw eigen interpretatie is mijn doel.
Als we eens nadenken
hoeveel dingen
een mens gelukkig maken
en we bekijken
hoe weinig van die dingen
wij niet hebben
worden we toch
vanzelfsprekend
ieder uur gelukkiger.
Soms denk ik is het leven enkel spel
zoals ons alles is gegeven
in gedachte in een woord
en zijn hart en ziel niet verweven
door dun geestrijk koord
voor liefde tot een vriendschap
een ondersteuning van ons zijn
of misschien alleen
versterking van ons zwakke brein
ter onderscheid van dagen
van jong en oud
is het jagen en jachten
de bestemde inhoud wel.
Een vlokje in een sneeuwbui
wie valt zoiets nog op
klein vlekje op witte vlakte
’t neemt niets af
noch voegt wat toe.
Onbelangrijk.
Sneeuwwitte vlakte
imponerend groots,
massaal gevormd
door duizenden
kleine nietszeggende vlokjes
elk individueel.
Allen belangrijk.
