Dag: 23 juli 2016

Is gevoel de mens soms onbekend
en gaat het hem alleen om macht
daarom waarheid of leugen niet bekend
zich liever hult met stilte als de nacht.

Ieder voor zich en ik voor mezelf.
“Ben ik mijn broeders hoeder?
Hij is sterk genoeg en zorgt wel voor zichzelf.
Ik ga mijn gang al noemt men mij een loeder.”

Oorlog en verachting vult de aarde
doden schijnt normaal menselijk gedrag
een mensenleven is van geen waarde
niemand houdt zich aan normen en ontzag.

Ik sla een arm om allen die in rouw verkeren
spreek tot hen in woorden van troost
en wil die in begrip en liefde funderen
niet vergeten, misschien niet vergeven,
maar ook niet eeuwig boos.

Nachten wil ik beschrijven
als schoonheid van dagen
waarin beelden drijven
van mythen en sagen
belicht door sterren en maan
die elk hun eigen namen dragen
lichtend langs de hemel gaan.

Als zoveel gedachten
die herinnering dragen
meegnomen uit lange nachten
evenveel onbeantwoorde vragen
draagt ook de dag
geen antwoord aan
hebben we toch weer

licht van sterren en van maan.

Niet mijn mond
die woorden spreekt,
noch mijn brein
waaruit ze ontstaan,
ook niet mijn hand
die ze schrijft
en ze samen richt.

Geboren in mijn hart,
gewogen door mijn brein
worden woorden  die ik spreek
geschreven met mijn hand
tezamen tot één geheel
in het diepste van mijn ziel
gevoegd tot een gedicht.

Ben ik wind die ruist door bossen
storm die raast over zee
een bries die halmen laat buigen
tornado verwoestend en fel?

Ben ik het licht van een kaarsje
flakkerend zwak van schijn
een vuur gloeiend verwarmend
of kwijnende smeulende as?

Ben ik het water uit helder beekje
zacht kabbelend tussen oeverranden
stroomversnelling tussen rotsen
een waterval vanaf de bergen?

Ik heb veel verschillende stemmingen
vrolijk maar ken ook verdriet
ik wil niet iemand zijn van uitersten
gewoon een mens met eigen lied.

Breek niet de stilte
waarmee ik mezelf omgeef
keuze die ik aanvaard
laat mij mijmeren

zonder wrok.

Plaats geen muur
tussen mijn schaduw
en mijn leven
ik wil spreken

met mijn zijn.

Verduister niet de plaats
waar ik het licht zoek
laat mij zien
het volle leven

in blijheid.

Zo nu en dan droom ik
van een weg die leidt
naar eeuwige roem
lang is de afstand
oneindig het doel

zo nu en dan droom ik
van een weg die leidt
naar zelfzucht en eer
maar ver is de afstand
onzichtbaar het doel

waar eindigt mijn droom
over wegen die leiden
in oneindige afstand
naar eer en roem
bevredigende zelfzucht

naar één stad is de richting
gebouwd van klatergoud
omgeven door gebakken lucht
hoofdstad der dromen
genaamd “Teleurstelling”.

Een muze hoorde ik zingen
een muze zag ik dansen
met klanken van viool en harp
vermengd in wervelend gedicht

een muze heeft mij zacht gestreeld
en heeft mijn lippen geopend
ze heeft mij hartstochtelijk gezoend
deed mijn hart van liefde overlopen

helaas is mijn muze heengegaan
maar heeft haar zang achtergelaten
zodat ik nooit met een mond
vol tanden blijf staan.

Nee, ze heeft me niet echt verlaten.

Hoe lang zochten we
in lang vervlogen jaren
en wachtten we op geluk
zaten uren soms te staren
liepen elkaar blind voorbij
een brug te ver.

Hoe dicht waren we bij
de tijd die ons scheidde
van  ontmoeten in ogenblik
maar we sloten de ogen
liepen voorbij de tijd
een brug te ver.

Hoe snel werd de tijd vergeten
en vervloog in oneindigheid
dagen, maanden, jaren een leven
kenden wij elkaar toch weer
ontmoetten slechts één ogenblik
een brug terug.

Geef me ruimte te leven
aarde om vrij te zijn
lucht als stromen adem
wolken van bewijs

leven rondom te bewonderen
in kleuren vorm en pracht
laat mij dromen van wonderen
liefde waar ik op wacht

geef mij water als verfrissing
met weerspiegeling van rust
of een heel kleine rimpeling
een golfje aan veilige kust.

Kunnen dromen werkelijk smelten
opgaan in het naamloos niets
herinnering die als rozen verwelken
verdampen in ijle lucht?

Zijn verlangens alleen luchtspiegeling
die spatten als zeepbel uiteen
geen glans of vorm kunnen bewaren
wolken willoos meegedreven op de wind?

Is ook hoop dan zinloos wachten
op de vrede of op geluk?
Dan veranderen dagen in nachten
gaat er zoveel wat goed is stuk.

Nee, hoop mag en zal nooit verdwijnen
elk mens leeft met goede zin
en al mag dat soms ook anders schijnen
de goede wil zit immers binnenin.

Ik zou met vogels willen vliegen
naar daar waar altijd ’t zonlicht schijnt.

Met  vissen wil ik in golven wiegen
tot aan de verre horizonlijn.

Met vlinders zweven tussen bloemen
in tuinen, parken, over velden.

Als bijen die rond honing zoemen
in ’t prille voorjaar zich melden.

Gedachten zijn als wolken boven aard
verwaaiend in herinnering bewaard.

Ik zag een knop en vroeg me af
welke bloem dat zou worden
hoe kleuren zouden schijnen
in de morgenzon.

Heel de dag heb ik gewacht
op ontvouwen van de kelken
maar ze was niet veranderd
bij het vallen van de nacht.

En de volgende morgen
overtrof ze mijn verwachten
in het nieuwe stralend licht
bloeide daar een schone lotus.

Als ik geen woorden meer schrijf
waar zouden ze dan blijven
verwaaien ergens in het heelal
vergeten in immense ruimten
als vergeefse moeiten door de kosmos
van verloren begrip en liefde

welke zin hadden mijn gedachten
zou mijn hart liefdeloos zijn
omdat gevoel er niet toe doet
daar alle bewijzen ontbreken
van wat eens door mijn goede wil
mijn levenskracht en -vreugde voedt.