Weet nog dat ik als kleine jongen
stiekem huilde op mijn fiets
als tranen mij in de ogen sprongen
al leek het soms om niets.
Nee huilen was niks voor een vent
die moest stoer en sterk wezen
een kérel die geen verdriet kent
uit ijzer en staal gerezen.
Toch zie ik me stil naar huis toe gaan
dapper eerst mijn tranen wissen
nog dralend in het fietsenhok staan
om mij van ongezien te vergewissen.
Waarom hield ik niet van voetbal
zoals al mijn klasgenoten deden
kwam ik bij gym elke keer ten val
had ik steeds kwalen onder m’n leden.
Maar nee, daar mocht ik niet om treuren
ik was toch een kérel, een vént,
die zijn stoer en gaan niet zeuren
die zorgen dat niemand hun emotie kent.
Nu zijn we ruim een halve eeuw later
en kan ik glimlachen om toen
nu laat ik m’n tranen gaan als water
toon emoties en geef openbaar een zoen.