Hij deelde ons Zijn lichaam
als ons noodzakelijk brood
een verbond daaraan in Zijn naam
onze deelachtigheid aan Zijn dood
Zijn bloed schonk Hij als wijn
om onze zonden wit te wassen
zodat wij straks gereinigd zijn
in Zijn Vaders huis te passen.
Zou iemand Uw uitnodiging weerstaan
om als eregast bij U ter tafel te gaan
te eten van het brood dat Uw lichaam is
Uw lijden gedenkend aan Uw dis.
Wie zou de beker weigeren gevuld met wijn
om door Uw bloed één te zijn
waarvoor U Uzelf hebt gegeven
voor ons ten eeuwig leven.
Zegent U dan de spijs en drank
en neem in liefde onze dank
zodat wij eens verlost van angst en pijn
voor altijd bij U zullen zijn.
Het bloed ten leven vergoten
in teken van de wijn
uit vruchten van de goede rank
die Hij voor ons wil zijn.
Een drank vol gloed en vuur
gevuld met vreugd en geest
en frisse smaak, zoetzuur,
maakt het leven tot een feest.
Tinteling van leven
parelend in de mond
schatten aan ons gegeven
als teken van een nieuw verbond.
’t Sap der druiventrossen
gerijpt door de kracht
van de Geest die ons wil verlossen
van satans boze macht.
De wijn als teken van het bloed
vergoten voor onze zonden
het is zo puur, zo zoet,
liefde die ons met God heeft verbonden.
Iedere dag zo heel gewoon,
onze eigen drank en spijze,
we beschouwen het als loon,
verdient op onze eigen wijze.
‘t Wordt een rite iedere dag
bezinning is er niet meer bij,
ieder weet wat hij eten mag,
na danken is ieder weer vrij.
Toch was het een heel ander maal.
Op die avond in Jeruzalem.
Jezus met Zijn apostelen in die zaal
En één daarvan verloochende Hem.
Hij wíst van spot, hoon en lijden.
Van pijnen die Hij moest doorstaan.
Hoe Hij tegen satan moest strijden.
Hij heeft alles voor ons ondergaan.
Daarom, als wij aan tafel eten,
heel gewoon op doordeweekse dag,
laten we dan eens niet vergeten,
even stil te staan bij “Witte Donderdag”.
In ’t gedenken van onze zegeningen,
’t hoeft niet “gebroken brood en wijn”
en in allerlei andere dingen,
kan het ook al Avondmaal zijn.
Hij nam het brood en brak het.
Hoe moet Hij Zich hebben gevoeld?
“Neemt en eet
dit is Mijn lichaam,
verbroken voor uw schuld”.
Wie zou dat kunnen begrijpen?
Hij nam de beker en zegende deze.
Wat is er door Hem heengegaan?
“Drink allen daar uit,
dit is mijn bloed,
vergoten voor uw schuld”.
Allen waren verbaasd en ontsteld.
“Één van u zal Mij verraden
nog hedenavond word ik uitgeleverd”
En allen vroegen Hem,
“Wie Heer, ík toch niet?”
Ook ik vroeg Hem.
Maar ook ik ben door mijn zonden schuldig.
Zie niet mijn fouten en zonden
ze zijn te veel om op te noemen
strooi geen zout in mijn wonden
laat je oordeel mij niet verdoemen
Al heb ik meer zonden dan velen,
wie zal mij zeggen hoeveel het zijn,
en tóch… wilde Hij brood met me delen
schonk Zèlf voor mij de beker wijn.
Denk niet dat ik in zal schatten
wie nu echt slechter of beter is
ik wil mensen in één noemer vatten
ieder genodigd aan Zijn dis.
Daarom wees allen elkaars vrienden
en eet tezamen Zijn genade brood
geniet gunsten die wij niet verdienden
die Hij ons aan het kruishout bood.
Aan tafel breekt U het brood
de spijs die ons voor eeuwig voedt
herinnert aan Uw lijden en dood
vergeving door gena voorgoed
Uw beker lest onze dorst
met onvolprezen zoete wijn
nadat U onze zonden hebt getorst
tot wij in Uw zalig huis zullen zijn
verzadigd met brood en wijn
vieren wij daar eeuwig feest
er zal dan voor altijd vrede zijn
het doel waarvoor U
op aarde bent geweest
Dominee uit de stad Herwijnen
zag steeds meer kerkleden verdwijnen
“Heer, dit gaat niet goed
zeg mij hoe dit moet”.
Hij zei, “Schenk eens hemelse wijnen!”
De tafel is gereed
In brood en wijn geeft Hij de tekenen
van Zijn gebroken lichaam aan het kruis
omdat Hij altijd op ons wil rekenen
Hem te gedenken in Zijn Vaders huis
dat wij altijd Hem zullen herinneren
als onze Heiland die voedt de ziel
ons wil blijven zien als Zijn kinderen
die Hij ieder vergaf die Hem afviel
Hij wil brood en wijn blijven delen
met van Zijn dis uit overvloed
net zoals Hij aan het meer eens velen
met vissen en brood heeft gevoed
bovenal voedt Hij onze zielen met Zijn vrede
vergeeft telkens aan Zijn maal onze schuld
enkel Zijn grote Liefde en gena is de rede
dat Hij onze magen met geestelijk voedsel vult.
Onderuit gezakt zittend in mijn luie stoel
lezend in het allerlaatste nieuws vandaag
komt bij mij de gedachte op in een vlaag
of ik nou eigenlijk nog voor dichten voel
vooral omdat velen mij er om bespotten
en mij raden, man hou er nu toch mee op
al die versjes van jouw zijn echt een flop,
van mij mogen ze met hun gelijk oprotten
tja ik zet nou eenmaal graag wat op papier
en ook al zal niemand dat echt wat zeggen
dat doe ik niet voor hun, maar eigen plezier
je moet niet kakelen maar zelf een ei leggen
schrijven geeft mij tenminste nog meer vertier
dan vroeg de benen van mij af te leggen
Als wind woorden in storm verwaait
tot klanken van loeiend geweld
overstemmen mensen geluid van liefde
wakkert orkaankracht de stilte omver
breken de takken van eenheid.
Als briesje gebladerte van kruinen streelt
en laat het water zachtjes rimpelen
wordt zo menig verkeerd begrip geheeld
en sterken de bomen hun ledematen
als woorden die in rust verschil delen.
Wie noemt me de vele namen van de landen,
de landen waar alleen ellende heerst
leggen verdrukkers en machtsmisbruikers
onschuldigen en machtelozen aan banden
plaatsen zichzelf en vrienden als eerst.
Wie noemt me namen van de vele mensen
die dagelijks gebukt gaan onder terreur,
wie hoort hun klagen, wie hun wensen,
wie eist er ooit voor hen hun vrijheid op,
treedt voor hen in ’t vuur en stelt hen niet teleur?
Wie zal ooit de dictators verjagen,
hen die het slechts gaat om macht eer en roem
zij die alleen het leven en vrijheid belagen
geven om eigen naam en gewin
ieder kent hen wiens namen ik niet noem.
Drie maal “wie” heb ik gevraagd,
rest mij dat hier nog eenmaal.
Wie ziet de kinderen die het slachtoffer zijn,
de toekomst voor een vredige wereld
en voelt niet hun angsten en hun pijn?
Over verten over grenzen
door wouden of woestijn
in dalen tussen bergen
onder rijzen van de zon
door maanlicht beneveld
zoekend naar levensbron
vinden hier de waarde
in geld en goed
materie die deze aarde
eens de das om doet.
Tijd tekent verleden
in banen van schaduwen
die onwrikbaar hechten
tussen hoeken en kieren
van vastgelopen heden
waar geen licht komen kan.
Toekomst werpt haar schijnsel
door ramen van hoop
die het mogelijke beschrijven
schaduwen te breken
hoeken en kieren ontsluiten
en wijst weer weg naar licht
Dromend van
wolkenloze hemel
warmte en zon
groene bomen
en zang der vogels
ben ik vanmorgen
deze dag ingegaan
en na dalen
van het daglicht
als de zon nog even
tussen wolken schijnt
is de illusie verdwenen
rest enkel een nacht
waarin zelfs sterrenlicht
verdwijnt.
